วันพุธที่ 4 กรกฎาคม พ.ศ. 2555


     เข้าใจว่าคนทุก คน ย่อมมีเหตุผลของการเดินทาง
แต่ใจฉันยังอ้างว้าง เมื่อสิ่งที่หวังนั้นยังไกล
หนึ่งใจล่องลอย กลางผู้คนที่ก็ไม่รู้ใครเป็นใคร
หนึ่งใจที่ยัง ต้องเดินไป
..........ปลิว ไปตามกระแสใจคน ยังเคว้งคว้างและไร้จุดหมายมืดมน
ความจริงใจสุดท้ายไม่มี ความหมาย โลกที่มันลวงหลอก มันช่างโหดร้าย
หรือมันอาจเป็นโชคชะตา ที่ฟ้าได้กำหนดเอาไว้
..........ในวันที่ใจมืดหม่น วันที่ชีวิตหลงทางมาไกล
แต่ใจฉันยังสู้ไหว จะเหนื่อยแค่ไหนยังเดินต่อ
สิ่ง ที่ฝันใฝ่อาจเลื่อนลอย แต่ว่าความหวังยังยิ่งใหญ่
หนึ่งใจที่ยังต้องเดิน ไป . . .
 ......แม้หนทาง มันจะยังห่างไกล ฉันจะไม่ถอดใจ วันนั้นต้องเป็น . . . จริง

1 ความคิดเห็น:

คลังบทความ